Als werkgevers gedreven door besmettingsgevaar hun team van softwareontwikkelaars en testers succesvol op afstand en isolatie kan laten functioneren, dan kunnen dezelfde werkzaamheden minstens even goed worden verricht door een team op afstand dat zich wel op een en dezelfde locatie bevindt. Hierbij heeft het uiteraard wel een groot voordeel als dit team zich in dezelfde tijdzone of in een tijdzone met minimaal verschil van die van de opdrachtgever bevindt.

Toch hebben vele potentiële opdrachtgevers hun terughoudingen ten opzichte van uitbesteding, en met name uitbesteding naar het buitenland.

In eerste plaats zijn er de kosten die uitbesteding doorgaans met zich meebrengen, vooral als de uitbesteding in eigen land plaats vindt. Uitbesteding naar een land waar de loonkosten op dit moment nog steeds lager liggen dan in eigen land biedt hier een oplossing.

Daarnaast is er de afstand. Er wordt vaak gedacht dat een team in het buitenland moeilijk bereikbaar is. De keuze van een serviceverlener die een goede verbinding met directe vluchten naar de opdrachtgever heeft overkomt ook deze drempel.

Er wordt ook vaak gedacht aan kennisborging. Een meedenkende opdrachtgever zal ervoor zorgen dat de vereiste kennis bij voldoende medewerkers aanwezig is, zodat in geval van tijdelijke of permanente uitval van een medewerker, de werkzaamheden naadloos kunnen worden vervolgd. Servicecontracten of kennisoverdracht richting de opdrachtgever zorgen ervoor dat ook na beëindiging van een ontwikkeltraject de opgebouwde kennis geborgd blijft.

Tenslotte speel vertrouwen een grote rol. Onbekend maakt onbemind. Er bestaat vaak twijfel of de communicatie wel goed zal verlopen, of dat de serviceverlener wel aan de verwachtingen zal voldoen. Iets wat zelfs ik lange tijd heb onderschat is de rol die ene contactpersoon die de taal van de opdrachtgever vloeiend spreekt hierbij kan betekenen.